Հար­գե­լի ըն­թեր­ցող, նա­խորդ հոդ­վա­ծը ցույց տվեց, որ շր­ջա­կա մի­ջա­վայ­րի պահ­պա­նու­թյան նա­խա­րա­րու­թյու­նը գործ­նա­կա­նում ան­հա­ղորդ է իր իսկ հռ­չա­կած «Մա­կերևու­թա­յին ջրա­յին ռե­սուրս­նե­րը Հա­յաս­տա­նին մաք­սի­մալ ծա­ռա­յեց­նե­լու խնդ­րի լուծ­մա­նը», ին­չը, չնա­յած նա­խա­րա­րու­թյան ֆի­նան­սա­կան մի­ջոց­նե­րի և իմ կող­մից ներ­կա­յաց­ված հայ­րե­նա­կան գի­տա­տեխ­նի­կա­կան հա­մա­պա­տաս­խան նո­րույթ­նե­րի առ­կա­յու­թյա­նը, երկ­րում ստեղ­ծել է ճգ­նա­ժա­մա­յին ի­րա­վի­ճակ հատ­կա­պես գյու­ղա­ցուն ո­ռոգ­ման ջրով ա­պա­հո­վե­լու, Սևա­նից ջրա­ռը կա­սեց­նե­լու, ե­րաշ­տի ազ­դե­ցու­թյու­նը մեղ­մե­լու, ջր­հե­ղեղ­նե­րը, տա­րած­քա­յին հր­դեհ­նե­րը, սո­ղանք­նե­րը, հո­ղա­տար­ման երևույթ­նե­րը կան­խե­լու, խմե­լու ջրի լեռ­նա­յին ստոր­գետ­նյա աղ­բյուր­նե­րը, ա­նա­պա­տաց­ված ա­րոտ­նե­րը վե­րա­գոր­ծար­կե­լու, վեր­ջին­նե­րիս բեր­քատ­վու­թյու­նը էա­կա­նո­րեն բարձ­րաց­նե­լու խն­դիր­նե­րում:

Հար­գե­լի ըն­թեր­ցող, նա­խորդ հա­մա­րի «Մենք ար­տա­կարգ ի­րա­վի­ճակ­նե­րի նա­խա­րա­րու­թյու­նում ենք» հոդ­վա­ծից տե­ղե­կա­ցաք, որ «Ջր­հե­ղեղ­նե­րը, տա­րած­քա­յին հր­դեհ­նե­րը, սո­ղանք­նե­րը, հո­ղա­տար­ման երևույթ­նե­րը կան­խե­լու մեր» «գյու­ղատն­տե­սու­թյան մե­քե­նա­յաց­ման ԳՀԻ»), մշա­կած տեխ­նո­լո­գիան, մե­քե­նան պի­լո­տա­յին որևէ ծրագ­րով նա­խա­րա­րու­թյան ա­ջակ­ցու­թյամբ ներդ­նե­լու մա­սին» դի­մում-խնդ­րան­քին գործ­նա­կա­նում լու­ծում չտր­վեց:

Փոր­ձենք ըն­դար­ձա­կել մեր քն­նար­կում­նե­րի թե­մա­ներն ու անց­նենք ա­մե­նա­կարևո­րին՝ կա­շա­ռա­կե­րու­թյան և կո­ռուպ­ցիա­յի հիմ­նախն­դիր­նե­րի պար­զա­բան­մա­նը, և ին­ժե­նե­րա­կան լեզ­վով մարդ­կանց բա­ցատ­րենք, թե ին­չու են հի­շյալ երևույթ­ներն այդ­քան վտան­գա­վոր ու դա­տա­պար­տե­լի հա­մար­վում, ի՞նչ դե­րա­կա­տա­րում են դրանք ու­նե­ցել ԽՍՀՄ տն­տե­սու­թյան քայ­քայ­ման և երկ­րի վերջ­նա­կան փլուզ­ման հար­ցե­րում, ի՞նչ ճա­կա­տա­գիր է սպա­սում կո­ռուպ­ցիա­յի մեջ թաղ­ված Հա­յաս­տան երկ­րին՝ հա­յե­րիս հայ­րե­նի­քին:

1998-ին Միու­թյու­նը փլուզ­ման եզ­րին էր։ Հս­կա­յա­կան գույ­քի մի մա­սը, գրե­թե ան­հայտ հան­գա­մանք­նե­րում, դար­ձել էր «ան­հայտ բա­ցա­կա­յող», մաս­նա­վո­րա­պես ան­հաս­կա­նա­լի հան­գա­մանք­նե­րում օ­տար­վել էին Թու­մա­նյան փո­ղո­ցի հռ­չա­կա­վոր սա­լոն­նե­րը, միու­թյան և «Մոսկ­վա» կի­նո­թատ­րո­նի միջև կա­ռուց­ված և գրե­թե ա­վարտ­ված հրա­շա­լի մաս­նա­շեն­քը, մայ­րա­քա­ղա­քի բո­հեմ օա­զիս­նե­րից «Նկա­րիչ» սր­ճա­րա­նը, գե­ղար­վես­տի կոմ­բի­նա­տը։

Գա­գիկ Վրե­ժի, Դուք մո­տա­վո­րա­պես ե­րե­սուն տա­րի Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թյան աչ­քի ընկ­նող ան­ձան­ցից մեկն եք ե­ղել: Չեմ թվար­կի բո­լոր այն պաշ­տոն­նե­րը, որ զբա­ղեց­րել եք, միայն կն­շեմ, որ զբա­ղեց­րած պաշ­տոն­նե­րով Դուք հաս­տատ պի­տի որ ու­նե­ցած լի­նեք Ձեր լավ կամ վատ դե­րա­կա­տա­րու­մը:

Ա­սու­նը բա­նա­կան ա­րա­րածն է, մար­դը, այս պա­րա­գա­յում՝ ՀՀ քա­ղա­քա­ցին։ Ա­նա­սու­նը կեն­դա­նի­ներն են՝ բո­րե­նին և այ­ծյա­մը, վագրն ու թու­թա­կը, կե­տերն ու դել­ֆին­նե­րը... անա­սուն են, չնա­յած բա­րո­յա­կա­նու­թյամբ հա­ճախ գե­րա­զան­ցում են ո­րոշ ա­սուն­նե­րին։

ԿԳՄՍ նա­խա­րա­րու­թյու­նը մշա­կում է նոր նա­խա­գիծ, ո­րով «հա­յոց լե­զու», «հայ գրա­կա­նու­թյուն» և «հա­յոց պատ­մու­թյուն» ա­ռար­կա­նե­րի դա­սա­վան­դու­մը բու­հե­րում դա­դա­րում է պար­տա­դիր լի­նե­լուց:

Հա­յոց ներ­կա վեր­նա­դա­սը շա­բաթ­վա 6 օ­րը եր­կիրն է «շե­նաց­նում», 7-րդ օ­րը նախ ծնդ­րա­դիր ա­ղոթք է կար­դում, սուրճ է ըմ­պում (սուր­ճը ե­փել է պետք սույն ձևա­չա­փով. 1 լի գդալ սուրճ, քա­ռորդ գդալ շա­քա­րա­վազ և 1 մատ­նոց հայ­կա­կան կո­նյակ), և ուղևոր­վում է դե­պի ար­վես­տա­նոց­ներ։ (Ի­րա­զե­կում. ՀՀ-ում գոր­ծում են շուրջ 500 ար­վես­տա­նոց­ներ, ո­րոնց ճա­նա­պար­հա­յին քար­տե­զը կա­րե­լի է ձեռք բե­րել Հա­յաս­տա­նի նկա­րիչ­նե­րի միու­թյու­նում)։

ՀՀ ազ­գա­յին անվ­տան­գու­թյան ծա­ռա­յու­թյու­նից դեռ ձեն-ձուն չկա` ոչ Սա­տա­նա­յի հետ ՔյուԱռ կո­դի այս կամ այն առն­չու­թյան, ոչ էլ Սա­տա­նա­յի հետ ո­րոշ շր­ջա­նակ­նե­րի հա­մա­գոր­ծակ­ցու­թյան ձևե­րի և ու­ղի­նե­րի վե­րա­բե­րյալ:

1975-ին Երևա­նում կանգ­նեց­վեց Վար­դան Մա­մի­կո­նյա­նի պղն­ձա­կոփ ձիար­ձա­նը, Եր­վանդ Քո­չա­րի նա­խա­տե­սած դիր­քին հա­կա­սող, ճար­տա­րա­պետ Ստե­փան Քյուրք­չյա­նի նա­խագ­ծած, պատ­վան­դա­նով: Ի՞նչ պատ­ճա­ռով, ու՞մ քմա­հա­ճույ­քով, ար­դյո՞ք միայն ճար­տա­րա­պե­տի, կա­տար­վեց այդ խե­ղա­թյու­րու­մը, ո­րը երբևէ ան­պայ­ման պետք է շտկ­վի: ՀՍՍՀ վաս­տա­կա­վոր նկա­րիչ Վահ­րամ Խա­չի­կյա­նը նշում է. «Վար­պե­տը լուրջ հի­վանդ էր և ի վի­ճա­կի չէր հետևե­լու ար­ձա­նի կոփ­մա­նը»: Իսկ դա իր հեր­թին, չէր կա­րող չանդ­րա­դառ­նալ ման­րա­մաս­նե­րի հո­գա­տար մշակ­ման վրա: